Już od początku roku 1939 atmosfera w europejskiej polityce była gorąca. Niemcy, łamiąc postanowienia świeżo okrzepłego Układu Monachijskiego, zajęły w marcu Czechosłowację. Terytorium czeskie zostało wtedy włączone do III Rzeszy jako Protektorat Czech i Moraw, natomiast ze Słowacji uczyniono formalnie niepodległe państwo, które jednak pozostawało pod silnym wpływem Niemiec (później Słowacy na żądanie Hitlera musieli zaatakować Polskę).

Wkrótce minister spraw zagranicznych Niemiec ponowił, tym razem w znacznie ostrzejszym tonie, postulat wobec Polski o zgodę na przyłączenie do Rzeszy Gdańska oraz budowę eksterytorialnej autostrady łączącej Niemcy z Prusami Wschodnimi, przecinającej województwo pomorskie. Polscy dyplomaci odrzucili te pozornie niewygórowane żądania, gdyż obawiali się, że nie będzie to ostateczne rozwiązanie kwestii spornych pomiędzy obydwoma państwami, lecz dopiero przedpole dla poważniejszych żądań wobec naszego kraju ze strony Hitlera.

Kanclerz Niemiec już w kwietniu 1939 roku wydał dyrektywę o ataku na Polskę, która oczywiście była utrzymywana w tajemnicy. Niemcy przez kolejne miesiące starali się ukryć swoje agresywne zamiary, stawiając nawet w sierpniu ultimatum Polsce, którego spełnienie zapewne i tak nie uratowałoby już pokoju w Europie.

Mocarstwa zachodnioeuropejskie, Anglia i Francja – obawiając się agresywnych zamiarów nazistowskiego rządu – zawarły bądź ponowiły swoje sojusznicze zobowiązania wobec Polski na wypadek ataku niemieckiego. Francuzi odnowili układ z Polską z roku 1921, natomiast rząd brytyjski udzielił Polsce gwarancji pomocy militarnej w dniu 25 sierpnia, co prawdopodobnie przyczyniło się do przesunięcia daty niemieckiej agresji z 26 sierpnia na 1 września.

W pierwszej połowie sierpnia toczyły się negocjacje pomiędzy przedstawicielami Anglii, Francji i Związku Radzieckiego na temat współdziałania w przypadku niemieckiego ataku na któreś z państw obradujących. Przedstawiciel ZSRR, marszałek Kliment Woroszyłow sceptycznie wypowiadał się na temat współpracy, co argumentował faktem, że państwo radzieckie nie posiadało granicy z Niemcami, natomiast rządy Polski i Rumunii nie godziły się na przemarsz obcych wojsk (w szczególności Armii Czerwonej) przez swoje terytoria. Również rządy Anglii i Francji nie przyznały tym rokowaniom wysokiego priorytetu, wobec czego negocjacje zawieszono na czas nieokreślony.

Niespodziewanie, kilka dni później nie było już do czego wracać. Skoro zachodni alianci nie potrafili dojść do porozumienia z przedstawicielstwem radzieckim, Kreml nawiązał porozumienie z III Rzeszą i zawarł z nią układ o nieagresji, który miał obowiązywać przez 10 lat. Tajny protokół do tego paktu był pogwałceniem dwóch jednostronnych układów o nieagresji: między Polską a Związkiem Radzieckim z roku 1932 oraz między Polską a Niemcami z roku 1934. Podpisanie porozumienia miało miejsce w Moskwie, gdzie przyjechał ówczesny minister spraw zagranicznych Niemiec, Joachim von Ribbentrop. Stronę radziecką reprezentował przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych (sowiecki odpowiednik premiera), Wiaczesław Mołotow, pełniący jednocześnie funkcję Ludowego Komisarza Spraw Zagranicznych. Przy podpisaniu dokumentów obecny był również sam Józef Stalin, faktyczny przywódca ZSRR. Pod względem historycznym traktat można uznać za kontynuację radziecko-niemieckiego porozumienia z Rapallo z roku 1922.

Sama formalna treść traktatu nie powinna była budzić większych obaw państw postronnych, gdyż przewidywała przede wszystkim wyrzeczenie się użycia siły przy rozwiązywaniu konfliktów między stronami, neutralność w razie ataku państwa trzeciego na jedną ze stron układu oraz utrzymywanie wzajemnego kontaktu (stosunków dyplomatycznych). Natomiast zdecydowane wątpliwości budził fakt, że dwa najbardziej wrogo do siebie nastawione państwa w Europie były skłonne zawrzeć taki pakt pomimo wzajemnej nienawiści. Stało się wówczas jasne, że konflikt obejmujący swoim zasięgiem większość kontynentu, jest nieunikniony, jako że najwięksi agresorzy postanowili ze sobą współdziałać.

Tajny protokół, który ujrzał światło dzienne dopiero pod koniec września 1939 roku, przewidywał podział Europy Środkowej i Wschodniej pomiędzy państwa-sygnatariuszy traktatu.

Związek Radziecki przystąpił do wojny dopiero 17 września, jako że wcześniej gotowy był złamać traktat z Niemcami i dobić ich, gdyby sprawy potoczyły się nie po myśli Hitlera, a Francja i Anglia zdecydowały się na faktyczną pomoc militarną dla Polski.

Pakt Ribbentrop-Mołotow jest do dnia dzisiejszego symbolicznie nazywany IV rozbiorem Polski.

W jego wyniku Polska utraciła niepodległość na prawie 6 lat.

===========================

http://histaview.blox.pl/2009/08/70-rocznica-IV-rozbioru-Polski.html

_________________________________

W dniu 28 września ambasador Raczyński złożył protest na ręce rządu angielskiego przeciw pogwałceniu praw narodu polskiego przez zawarcie paktu Ribbentrop-Mołotow. Nie wywołało to większych reakcji rządu angielskiego, chociaż ZSRR pogwałciło liczne traktaty międzynarodowe i umowy wzajemne – m.in. “Konwencję o określeniu napaści” podpisanej w Londynie 3 lipca 1933 r.

http://www.1939.pl/przed-wybuchem-wojny/pakt-ribbentrop-molotov/index.html

================

Finansjera żydowska wspierała Hitlera

================================