Pedagogika wstydu

Od jakiegoś czasu ciągle słyszymy, że mamy się wstydzić. Za swoją historię, konserwatywne poglądy, przywiązanie do religii i tradycji, za „wyssany z mlekiem matki” antysemityzm. Za to, jak piszą o nas w „Financial Times” i „Die Welt”. Za opór przeciw lewicowym ideologiom importowanym z UE. Rodzima „antologia żółci” pęcznieje filmami, książkami, pseudointelektualnymi dywagacjami i tekstami prasowymi opartymi na pogardzie, wypominaniu „obciachowości” Polski i Polaków, stawiając ich do kąta i wmawiającymi, że jedyne, co im pozostało, to wstyd.

Tymczasem Polacy nie są ani lepsi, ani gorsi od innych narodów Europy. Wystarczy przyjrzeć się historii Włoch, Francji, Hiszpanii – konfliktów (jak też realnych powodów do wstydu) nigdy tam nie brakowało. Antagonizmy prowadziły do krwawych wojen domowych, a przecież takich u nas, z wyjątkiem jednej szczególnej, „polsko-jaruzelskiej”, nie było. Zewsząd słyszymy narzekania na „polski zaścianek”, szyderstwa z naszego wstecznictwa, zapóźnienia – tymi i podobnymi pojęciami szafują politycy, celebryci, aktorzy i reżyserzy, grzejący się w blasku fleszy, przyjmujący gratulacje i odbierający nagrody „za odwagę w podejmowaniu trudnych zagadnień”. Pragnący uchodzić za forpoczty postępu, męczenników nowej ery. Czujący się jak dysydenci, którym grozi więzienie bądź lincz w sterroryzowanej ciasnym katolicyzmem i obskurantyzmem Polsce! Kolejka jest długa, a chętnych dostąpienia „awansu” nie brakuje. Póki co na top liście królują Stuhrowie, dołączają do nich J. T. Gross, Tokarczuk.  Ale gonią ich już dziennikarze telewizji śniadaniowych, większe i mniejsze gwiazdeczki filmowe. Tuż za plecami są – niewyrażający swoich uczuć wprost, wszak każdy wyborczy głos się liczy! – politycy (polsko-języczni). Poglądów wielu z nich dowiodły nagrania z luksusowych restauracji. Wedle nich nasza rzeczywistość to „ch…, dupa i kamieni kupa”, zaś Polska „istnieje tylko teoretycznie”.

W umysłach wielu ludzi panuje dziś jakaś przewrotna pewność, że można się wypromować, gardząc innymi.

Niska samoocena Polaków to też efekt uprawianej od lat „pedagogiki wstydu” narzuconej przez tzw. elity wmawiające nam, że „polskość to nienormalność” (w wariancie optymistycznym – co najmniej „gorszość”), która deprecjonuje nas w oczach innych nacji. Wspólnym mianownikiem tych zabiegów reedukacyjnych jest próba drastycznego zaniżenia samooceny Polaków poprzez odebranie nam dumy z przeszłości, zwłaszcza tej związanej z walką i martyrologią II Wojny Światowej. Czasu, kiedy nasi ojcowie i dziadowie powiedzieli NIE dwóm bezbożnym, pogańskim totalitaryzmom: niemieckiemu i sowieckiemu, czasu bohaterstwa i poświęcenia. Niewątpliwie jest to również fragment projektu inżynierii społecznej zakładającego, że społeczeństwo z niskim poczuciem wartości stosunkowo łatwo jest skłócić, zwrócić przeciwko sobie w taki sposób, aby zmęczone wewnętrznymi waśniami, prawdziwymi czy urojonymi antagonizmami, nie miało już siły stawić czoła zewnętrznym zagrożeniom. Albo poprosiło (zawsze chętnych do wyświadczenia tego typu „pomocy”) sąsiadów o „zrobienie porządku”.  Proces rozmiękczania poczucia tożsamości, ośmieszania, stawiania Polaków „do kąta” przez nieustanne wmawianie im, że powinni się wstydzić za teraźniejszość i przeszłość, za swoją tradycję, religię, kulturę, nieustannie trwa.  Narzucono nam (bądź sami narzuciliśmy sobie) pedagogikę wstydu. Retorykę, wedle której, będąc „biedną panną na wydaniu”, możemy co najwyżej żebrać o miejsce na salonach u silnych i bogatych. Posłusznie kajać się i padać na kolana na każde ich żądanie, mimo iż mają oni często wielokroć więcej powodów do dyshonoru niż my. Być co najwyżej „pawiem narodów i papugą”. A to nie jest tak.

Cała zorganizowana akcja zakłamywania polskiej historii to temat na wielotomową powieść. Liczne artykuły w „Gazecie Wyborczej”, książki Jana Tomasza Grossa, Pokłosie Pasikowskiego, „Nasze matki, nasi ojcowie” transmitowane niedawno w TVP czy do znudzenia powtarzane slogany o „polskich obozach śmierci” są tylko wierzchołkiem góry lodowej. Ciężko udawać, że to wszystko to tylko pojedyncze przypadki  niemające ze sobą nic wspólnego, niebędące częścią jednej wielkiej narracji, mającej określony cel. A celem tym jest wyłudzenie od państwa polskiego miliardowych odszkodowań oraz wyrobienie w Polakach wstydu z ich historii, historii, z której powinni być dumni i nie chodzi to tu tylko o jej mały wycinek, jakim była postawa wobec żydów w czasie II wojny światowej.

Wycinek ten, mimo że dla środowisk lewicowo-liberalnych jest centrum polskiej historii, to tak naprawdę jest tylko epizodem. Epizodem, w którym Polacy na tle innych narodów wypadają nieprawdopodobnie pozytywnie. To nie polskie koleje wywoziły Żydów pociągami,  tak jak rzecz się miała we Francji, to nie Polacy prowadzili obozy koncentracyjne we współpracy z Niemcami, tak jak np.: Chorwaci itd. Oczywiście oklepanym argumentem „pedagogów wstydu” jest „no ale Jedwabne”.
Na temat Jedwabnego napisano już setki publikacji tłumaczącej przyczyny i przebieg całej sytuacji. Jednak nigdy nie zadano sobie pytań: dlaczego doszło do tego dwa tygodnie po zmianie okupacji z sowieckiej na niemiecką? Co się działo tam wcześniej? Czym zajmowali się rzekomo zamordowani podczas okupacji sowieckiej? Co się stało z miejscowymi elitami? Skąd ten nagły wybuch rzekomej nienawiści?

Oczywiście ta kropla w morzu, jakim jest małe miasteczko Jedwabne i historia niemieckiej akcji przy rzekomym współudziale Polaków i, co warto podkreślić, tak naprawdę do końca niewyjaśniona, ma być wyznacznikiem „winy Polaków” za holocaust. Przyjmując  najbardziej czarną dla Polaków wersję, którą lansują mainstreamowe media, trzeba brać pod uwagę całościowe okoliczności, realia panujące ówcześnie; wojna, represje jakie spadały na Polaków oraz lata 1939-1941, o których w żadnych poczytnych mediach nigdy się nie wspomina. Winna jest tylko „silna endecka propaganda” i „antysemicka rola Kościoła Katolickiego”. Czy to, co wśród Polaków było pojedynczym przypadkiem, ma nas stawiać dziś obecnie w jednym szeregu z tymi narodami, gdzie takie sytuacje i współpraca z Niemcami w mordowaniu mniejszości narodowych(bo trzeba pamiętać, że nie o żydów wyłącznie tutaj chodzi, ale np. Serbów czy właśnie samych Polaków) były powszechne. Inną sprawą jesto, czy to faktycznie tak interesuje świat? Bo mam wrażenie, że historia Polski dla innych narodów nie jest tematem, który obecnie powszechnie je porywa(niestety). Chodzi tu bardziej o wpajanie samych kompleksów w Polaków.

Dlaczego historia jednej wioski ma się przekładać na wszystkich Polaków,  a przede wszystkim poznającej dopiero historię polską młodzież?  Wpajanie jej, jakie możemy dzisiaj zaobserwować,  że jest winna nie wiadomo jakich rzeczy, prowadzi do patologii i ojkofobii. Przecież, jeśli któryś z Polaków tylko wspomina o roli Niemców w czasie II wojny światowej, to od razu liczne „autorytety” twierdzą, że minęło już tyle lat, że nie można współczesnych obwiniać za winy ich przodków, że to nie wina całego narodu czy idąc dalej, że to tak naprawdę Niemcy byli pierwszymi ofiarami Hitlera. Gdzie tu logika?

Oczywiście jest tu jeszcze inna kwestia, mianowicie fakt, że dla Polaków wyznacznikiem własnej samooceny jest to „co powiedzą zagranicą”. Skoro Obama powiedział o „polskich obozach koncentracyjnych”, to może faktycznie mamy coś na sumieniu?  Bardzo trudno znaleźć inny taki naród z podobnymi kompleksami, oczywiście w zdecydowanej mierze dotyczy to krajów postkomunistycznych. Jednak w żadnym z tych krajów „pedagogika wstydu” nie odbiła się jeszcze tak mocno na mentalności obywateli. Tym bardziej, że nasza historia na tle innych narodów zza żelaznej kurtyny jest wręcz kryształowa.

Odtrutką na to może być póki co wyłącznie praca u podstaw. Filmy odkłamujące polską historię, które weszły do kin, są niedofinansowane, przykładowo „Generał Nil” miał budżet o połowę niższy niż „Pokłosie” Pasikowskiego(nie mówiąc już o samej reklamie w najbardziej popularnych mediach) lub wykonane w sposób tragiczny – „Bitwa pod Wiedniem” czy „1920 Bitwa Warszawska”. Do tego fakt, że filmy o polskich zasługach kręcą wyłącznie Polacy, a te wpisujące się w obwiniane Polaków powstają na całym świecie.  Nie stać nas na nagranie filmu o 9. cyfrowym budżecie, takim jak np.: „Opór”. Nawet polski „Czas Honoru”, mimo że i tak miejscami poprawny politycznie, finansowo nie dorasta do pięt niemieckiemu „Nasze matki, nasi ojcowie”. Niestety.

Stoi przed nami więc bardzo ambitne zadanie odkłamania naszej pięknej historii oraz wyprowadzenia naszych rodaków z kompleksów współcześnie niestety bardzo powszechnych.

Norman Czarnecki– członek zarządu głównego Młodzieży Wszechpolskiej,  redaktor naczelny portalu narodowcy.net

========================

Źródło:

http://mysl24.pl/kultura/948-o-pedagogice-wstydu.html

Wykorzystano także fragmenty z :   http://www.opoka.org.pl/biblioteka/P/PS/echo201448-wstyd.html

Tematy podobne:

Poniższy  film przedstawia udział niezależnych historyków w dyskusji. Proszę szczególnie zwrócić uwagę na funkcjonariusza z Tygodnika Powszechnego, Majcherka i na jego reakcje, kiedy jest dobijany faktami:)

http://katowiczanin.salon24.pl/720587,promocja-pedagogiki-wstydu-w-natarciu

“Stop pedagogice wstydu” Sejm konferencja z udziałem miedzy innymi Leszka Zebrowskiego

http://www.stoppedagogicewstydu.pl/

===========================

==========================