Budowa Izraela

Atak żydów na Polaków w Jedwabnem, ma odwrócić uwagę od ich wielkiego planu jakim była współpraca z Faszystami w celu budowy Izraela – KAMIEŃ węgielny pod budowę Izraela położył Adolf Jakob Hitler – drugie imię przemilczał.

Wedle informacji opublikowanych w 1933 roku przez “Sidneya Warburga” tylko w latach 1929-1933 międzynarodowa finansjera z Wall Street dostarczyła Hitlerowi i jego partii 32 miliony dolarów ([1] str. 137-140).

Rok Kwota “Kanały” użyte do przepływu funduszy

1929, – 10 000 000 dolarów -“Mendelsohn & Co. Bank” w Amsterdamie

1931 – 15 000 000 dolarów – “Mendelsohn & Co. Bank” w Amsterdamie – 5 000 000 $ “Rotterdamsche Bankvereingung” w Rotterdamie – 5 000 000 $ “Banca Italiana” – 5 000 000 $

1933 – 7 000 000 dolarów filia “Royal Dutch Shell” w Dusseldorfie – 2 000 000 $ “Banca Italiana” – 5 000 000 $

RAZEM: 32 000 000 dolarów.

Żydowscy syjoniści odgrywający zasadniczą rolę w populacji żydów i światowym biznesie korupcyjnym upiekli trzy pieczenie na jednym ogniu to znaczy wykuli mordem i terrorem państwo Izrael a także przynajmniej obłudnie wypełnili proroctwo odnoszące się do złożenia ofiary z żydów Bogu. Ofiary te miały w istocie uświęcić i uzasadnić odrodzenie Izraela, ale co znamienne przekształcili te ofiary w miecz terroru w celu pozyskania złota – Boga żydów. W tym miejscu nie można pominąć książki pt. „Zanim przyszedł Hitler” (1964), której autorem jest niemiecko-żydowski wykładowca akademicki Dietrich Bronder. Pisze on, co następuje: “żydowskiego pochodzenia lub spokrewnieni z żydowskimi rodzinami byli: fuehrer i kanclerz Rzeszy Adolf Hitler; jego zastępcy: minister Rzeszy Rudolf Hess i marszałek Rzeszy Hermann Goering; Gregor Strasser, dr Josef Goebbels, Alfred Rosenberg, Hans Frank i Heinrich Himmler; ministrowie Rzeszy von Ribbentrop (który niegdyś wypił bruderszaft ze słynnym syjonistą, zmarłym w 1952 roku pierwszym prezydentem Izraela Chaimem Weizmannem) i von Keudell; gauleiterzy Globocznik (tępiciel Żydów), Jordan i Wilhelm Kube; wysocy funkcjonariusze SS Reinhard Heydrich, Erich von dem Bach-Zelewski i von Kaudell II; bankierzy i sponsorzy Hitlera przed 1933 rokiem Ritter von Stauss (wiceprzewodniczący Reichstagu) i von Stein; feldmarszałek i sekretarz stanu Milch, podsekretarz stanu Gauss; starzy towarzysze partyjni Hanffstaengel (szef biura prasowego NSDAP dla prasy zagranicznej (późniejszy doradca Roosevelta) i prof. Haushofer”. Powyższa lista nie jest pełna, ale jest prawdziwa, co sprawdzić może każdy, kto bliżej zainteresuje się, jaki jest związek między chorobliwą nienawiścią Hitlera i jego paladynów do ich krewniaków, a powstaniem państwa Izrael. (…)

Generał policji i służby bezpieczeństwa Reinhard Heydrich zajmujący się zwalczaniem Żydów dokonał ciekawego odkrycia. Odkrył mianowicie pewnego człowieka. Człowiek ów był katolickim Żydem urodzonym w Hajfie, znał hebrajski i jiddisz, tak jak niemiecki. Jako dziecko przybył z ojcem do Solingen. Potem zaniosło go do Linzu, gdzie na długo przed anschlussem walczył dla Hitlera.

Gestapo Heydricha nawiązało ścisłe stosunki z żydowską organizacją Hagana działającą w Palestynie. Było to całkiem logiczne, gdyż według Eichmanna “wszystkie partie i związki zrzeszone w Światowej Organizacji Syjonistycznej są nadzorowane przez jedną centralną instancję, która odgrywa niezwykle ważną rolę w życiu politycznym Żydów. Nosi ona nazwę Hagana, co oznacza samoobronę”. Jeden z palestyńskich syjonistów prowadzący w Berlinie negocjacje ze służbą bezpieczeństwa Heydricha nazywał się Schkolnik. Był to późniejszy premier Izraela Levi Eszkol, który latem 1965 roku wyjawił tygodnikowi “Der Spiegel”: “Przebywałem tam krótko w początkowym okresie rządów Hitlera”. Komendant Hagany, urodzony w Polsce, Feivel Polkes spotkał się z hauptscharfuehrerm SS Adolfem Eichmannem po raz pierwszy w lutym 1937 roku.

2 października 1937 roku w Haifie redaktor gazety „Berliner Tageblatt” nazwiskiem Eichmann zszedł na ląd z pokładu “Romanii”. Pan redaktor pragnął rozejrzeć się nieco po kraju. Zobaczył wiele ciekawych rzeczy, porozmawiał z wieloma ludźmi i po powrocie zameldował: “Narodowe kręgi żydowskie są bardzo zadowolone z radykalnej polityki niemieckiej w stosunku do Żydów, gdyż dzięki niej liczba ludności żydowskiej w Palestynie wzrosła do tego stopnia, że w dającej się przewidzieć przyszłości będzie tu więcej Żydów niż Arabów”.

Gminy Żydowskie w Berlinie i wszystkich wielkich miastach Rzeszy organizowały kursy hebrajskiego i przygotowywały przede wszystkim młodych Żydów do “Alijah”, czyli emigracji do Palestyny. Centralny Komitet Pomocy i Odbudowy przekształcił się w Ogólnokrajowe Przedstawicielstwo Żydów Niemieckich, które ostatecznie nazwało się Ogólnokrajowym Zrzeszeniem Żydów w Niemczech i wraz z urzędem Eichmanna koordynowało emigrację Żydów do Palestyny. Panowała pełna harmonia, nie było żadnych scysji czy konfliktów. Raaman Melitz z Jerozolimy ustalił liczby dla punktu zbornego w Niederschoenhausen: “82% wyjechało do Palestyny, 9% do Brazylii, 7 % do Południowej Afryki, 1% do USA i 1% do Argentyny”.

Przy poparciu władz państwowych młodzi Żydzi przygotowywali do nowego życia w Palestynie na rolniczych i rzemieślniczych kursach w Waidhofen nad rzeką Ybbs, w Altenfelden w Górnej Austrii, w Ruednitz koło Berlina i w Schwiebichen na Śląsku. Z Rexingen w Wirtembergii wszyscy Żydzi w liczbie 262 wyemigrowali do Palestyny. Po wojnie wrócił tylko jeden. Do wybuchu wojny z 500.000 Żydów wyemigrowało ponad 300.000 w większości młodych i energicznych ludzi. Jak doniósł niemiecki dziennik „Bild” na żydowskim cmentarzu w Berlinie znaleziono miejsce pochówku szefa gestapo Heinricha Müllera przełożonego Adolfa Eichmann – przez pomyłkę?

Jest rzeczą dowiedzioną, chociaż taktownie skrywaną, że syjonizm do roku 1938 (piąty rok władzy Hitlera!) miał się w Niemczech jak najlepiej. Ukazywały się syjonistyczne książki (w tym sponsorowane przez NSDAP „Państwo żydowskie” Teodora Herzla – bez wątpienia biblia nacjonalistycznie i proemigracyjnie nastawionych Żydów) i czasopisma. W roku 1936 w sercu III Rzeszy, Berlinie, odbył się Kongres Syjonistyczny. Złowrogie Schutzstaffeln (SS) z wielką gorliwością udzielały szerokiego wsparcia dla działań syjonistów. Znamiennym faktem jest to, że organizacja syjonistyczna zawarła z rządem niemieckim układ transferowy, co ujawniło się na osiemnastym zjeździe syjonistycznym w Pradze, w roku 1933., polegający na tym, że rząd Hitlera godzi się na wywóz mienia żydowskiego do Palestyny, lecz nie w gotówce, ale w towarach przemysłowych, w zamian, za co Niemcy importować będą palestyńskie pomarańcze.

Pierwsza transza wyznaczona była na 3 miliony marek wartości wywiezionych maszyn ze stemplem „madę in Germany“. Jak podaje berliński „Eildienst für Aussenhandel“, handel z Palestyną wzrósł w pierwszym kwartale 1934r. o 156.000 funtów szterlingów, w stosunku do roku 1933. w 1933r. wynosił 251.000 funtów szterlingów, a w I. kwartale 1934r. 408.000 funtów szterlingów. Współpraca pomiędzy syjonistami i niemieckimi nazistami trwała prawie do końca 1941r.

Generalnie sprawa dotyczyła przesiedlenia bogatych i wykształconych niemieckich żydów do Palestyny w celu zbudowania tam państwa. Żydzi chcą walczyć u boku Niemiec. Ginsburg i Zimels musieli opuścić Niemcy po wypowiedzeniu wojny, ale współpraca miedzy SD a tajnymi służbami syjonistycznymi będzie się ciągnęła do 1941r.

W marcu 1942r. w Neuendorf ciągle był czynny kibuc szkoleniowy dla kandydatów na emigracje. W styczniu tegoż roku, kiedy Afrykański Korpus Rommla usiłuje wkroczyć do Egiptu, wysłannik z grupy Stern [od nazwiska założyciela Abrahama Sterna, który zostanie zgładzony przez Anglików w lutym 1942 r., jednak jej prawdziwa nazwa brzmiała: Lehi (skrót od “Lohamei Herut Yisrael”: Bojownicy o wolność Izraela). Grupa, która zrodziła partie Herout miała swój dziennik zatytułowany po prostu “Terroryzm”] Naftalski Lubenczyk przybywa do Bejrutu (wówczas pod kontrola rządu Vichy), by spotkać się z Otto von Hentigiem i przekazać mu tekst memorandum, w którym stwierdza się, że ustanowienie Państwa żydowskiego na gruncie narodowym i totalitarnym, sprzymierzonego traktatem z Rzeszą Niemiecką przyczyniłoby się do utrzymania i wzmocnienia obecności Niemiec na Bliskim Wschodzie. Po wygłoszeniu tej zasady przywódcy grupy Stern wysuwają propozycje wzięcia czynnego udziału w wojnie u boku Niemiec!

W 1938r. Hitler po rozmowie z Alfredem Rosenbergiem, dyrektorem biura spraw zagranicznych przy NSDAP oświadcza, że emigracja Żydów z Niemiec będzie w dalszym ciągu popierana wszelkimi możliwymi sposobami. W jego rozumieniu chodzi tu jedynie o emigracje w kierunku Palestyny, jak to potwierdza w swoim liście z 14 czerwca 1938 r. Wilhelm Frick: Z wyjątkiem Palestyny żaden inny kraj nie wchodzi w grę, jako miejsce masowej imigracji Żydów.

Powyższe wprost potwierdza sam Nataniachu!

Mirosław Góźdź

Znalezione na Facebook